Op zoek naar de bosuil

Al jaren en jaren loop ik door de Veluwse bossen te struinen, en in die tijd heb ik vele prachtige diersoorten gefotografeerd. Zwijnen, herten, eekhoorns, boommarters, zwarte specht en roodborsttapuit, het is allemaal mijn lens gepasseerd. Maar er was altijd één soort die ik soms hoorde roepen in het donker, maar die ik tijdens al die tochten nog nooit gevonden heb. Talloze holen en spleten in de bomen werden hoopvol benaderd en bekeken, maar de bosuil bleef voor mij toch al die tijd een beetje een raadsel. Toch zag ik op de Social Media regelmatig beelden van bosuilen voorbij komen, en vorig jaar zat daar één heel bijzonder beeld bij van collega natuurfotograaf Cees van Ginkel. Toen ik hem liet weten hoe prachtig ik dit beeld vond, kreeg ik de volgende dag zomaar een persoonlijk bericht met de sympathieke boodschap dat Cees best bereid was mij in te wijden in de wereld van de Bosuil. Hij wist verschillende plaatsen waar de uil zich overdag ophoudt, en dat we samen maar eens op pad moesten. Dit liet ik mij geen twee keer zeggen, en al een paar dagen later zaten we samen in de auto op weg naar de desbetreffende locaties. 

Bij de eerste plek aangekomen, spraken we op de parkeerplaats een paar mensen, die de uil ook wel wisten te zitten. "Jullie hebben geluk, hij zit er". Snel togen we op pad, en na een paar honderd meter lopen was het direct raak. In een grote beuk zat op een meter of vijf hoog een prachtige beige met bruin gevlokte uil heel relaxed in een gat in de boom. Voorzichtig benaderden we hem, en al snel waren mijn eerste bosuil foto's een feit. De uil trok zich van ons totaal niets aan, "Hij is wel aan mensen gewend. Zolang je maar niet met een blaffende hond in de buurt komt." Na een aanwijzing van Cees zag ik even later dat er ook een tweede uil in het gat zat, in de schaduw. Wat een prachtige dieren! Na een serie foto's gemaakt te hebben, vervolgden we onze weg naar de volgende plek waar Cees een uil wist te zitten.

Uiteindelijk zijn we die ochtend op drie verschillende locaties geweest, op zoek naar de bosuil. Op alle drie de plekken was het raak, en konden we de uilen prachtig mooi bewonderen. Verbazingwekkend genoeg allemaal op plekken die bij de lokale bevolking bekend zijn. Iedereen die langskwam met de hond of met elkaar, wist van de uilen af. Eigenlijk maakt dat het toch iets minder 'bijzonder' qua beleving. Het liefst vind ik zelf nog eens een bosuil ergens op een plek waar ik regelmatig in de buurt kom, maar toch was dit ook een prachtige ervaring. De bosuil is een schitterend dier, en ik heb er hoe dan ook van kunnen genieten, en ik ben erg blij met de beelden die ik er aan overgehouden heb. Bovendien was het een gezellige ochtend samen met Cees, dus mijn eerste foto avontuur van 2018 kan de boeken in als zeer geslaagd!