Herten in de sneeuw

 

Herten in de sneeuw!

 

 

 

 

Wij noemen het hier ons 'koude kikkerlandje', maar tegenwoordig lijken zelfs de kikkers het niet meer koud te hebben. Het klimaat verandert, en de natuur verandert mee. Waar zijn nu die echte winters gebleven? Tijdenwaarin je na een wandeltocht niet meer wist of je tenen er nog aan zaten, of na een paar uurtjes in de vogelhut eventjes opnieuw moest leren lopen? Oké, dat is allemaal iets overdreven, maar terugdenkend aan de winter van '11-12' kan weer zo de bibbers krijgen.

En hoe mooi is het dan om deze week, anno februari 2021, getrakteerd te worden op een 'Russische Beer', en dat de temperaturen weer eens echt ouderwets onderuitgaan, en waarin we voor het eerst in 10 jaar een echte sneeuwjacht krijgen! Die dikke laag sneeuw dwingt mij alles heel eventjes opzij te zetten, mijn wollen onderpak weer eens uit de mottenballen te trekken, en op pad te gaan. Een flink pak sneeuw zorgt ervoor dat het zwoegen is om een eind te komen, maar de 15kg fotoapparatuur op mijn schouders zorgen ervoor dat ik het niet koud krijg! Spieren die al in tijden niet meer gebruikt zijn, moeten ineens aan de bak. Maar dat alles mag de pret helemaal niet drukken, want de Veluwe is pure magie met die prachtige zuiverwitte deken die over grond en takken ligt. Dit is puur genieten, en helemaal met het vooruitzicht de honderden foto's te kunnen gaan uitzoeken en bewerken na die tijd.

Na dag 1 een tocht van ruim 10 km over Planken Wambuis gemaakt te hebben, besluit ik dag 2 te beginnen met de zonsopgang op de Ginkelse Hei. Terwijl mijn camera om de 3 seconden een foto maakt, sta ik in stilte te genieten van dit prachtige schouwspel. In mijn hoofd speeld het lied 'O Heer mijn God, wanneer ik in verwondering, de wereld zie, die U hebt voortgebracht' telkens opnieuw door mijn hoofd. 

Wanneer de timelapse klaar is, ga ik nog eventjes langs een beukenbos verderop, om te kijken hoe daar de sfeer is. Dit valt tegen, er is nagenoeg geen sneeuw blijven plakken tegen de beukenstammen. Dus voert mijn tocht nu richting de Hoge Veluwe, waar ik hoop naast een paar aantrekkelijke landschapsfoto's ook nog wild voor de lens te krijgen. Het voordeel van het park is dat je er met de auto op mag, en de kans op wild vrij groot is. Met name de kans op edelherten, die zich op Planken Wambuis zo slecht laten zien, is hier stukken groter. 

Op het park aangekomen aan de kant van Otterlo koop ik een kaartje om met de auto het park op te kunnen (€18,50) en rijd voorzichtig richting de andere kant van het park, naar het Zwarte veld in de hoop op herten. De wegen zijn geschoven en er is zout gestrooid, maar alsnog is het flink oppassen geblazen. Onderweg loop ik een paar keer een stukje het veld in om vliegdennen in de sneeuw te fotograferen. Wanneer ik uiteindelijk ben aangekomen bij het Zwarte veld, is daar behalve een dik pak sneeuw niets bijzonders te zien. De herten zullen aan het eind van de middag gevoerd worden op die plek, maar voorlopig blijven ze nog in hun dekking. Ik rijd weer terug naar een andere mooie plek op het park, en na een tijdje heen en weer rijden en zoeken zie ik in de verte een aantal edelherten lopen. Snel parkeer ik de auto op een plekje waar ik hoop dat ik niet vast kom te zitten in de sneeuw, en snel spoed ik me richting een plek die uitzicht biedt op de herten. De afstand is vrij groot, maar de dieren staan in een prachtige setting met een geweldige achtergrond, en dat in deze winterse omstandigheden, maakt het voor mij tot een feest. Na een kwartier heb ik voldoende beelden op zak, en laat ik de herten voor wat ze zijn. Teruglopend kom ik een beheerder tegen, die mij waarschuwt dat ik wel iets te ver gegaan ben. Lastig, want door dat dikke pak sneeuw zie je de paden ook gewoon niet meer. Even later zie ik dat de beheerder ook gewapend met een camera staat te genieten van de herten in de sneeuw.